Σ' ένα όρος που αρνείται εξουσία κοσμική
θαύμα που επιτελείται παν να δουν γονατιστοί.
Τη μεγάλη πέμπτη ο Διάκος αποφεύγει το σουβλί
και την Κυριακή του Πάσχα περιστρέφει νικητής.
Κείνος σαν τ’ αγροίκησε, τώρα αυτό πως καταπίνεται
ψιλή φωνή δε σήκωσε, εντάξει, λέει, γίνεται.

Σ’ ένα βάλτο που λιμνάζει o Κωλέττης διοικεί
κι η Λερναία Ύδρα τάζει πρωινή γυμναστική.
Με πρησμένο το να χέρι ο Τεό λαιμοτομεί,
η ανάγκη επιφέρει ξένη μια την κεφαλή.
Και το έθνος θα γυρεύσει πάλι χέρια δυνατά
ποιόν ο Θόδωρος θα κρύψει ήθελε για βασιλιά.

Κι αν μου λες πως είμαστε ίσοι σ’επιτάφια πομπή,
ετοιμάσου για επανάσταση,
Χίλιοι δώδεκα και συ.

Τα παιδιά κάτω στην Πάτρα κυνηγούν το Γερμανό
γιατί κρύβει με τα άμφια υποκείμενο στρεβλό.
Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για να ζουν την κόλασή
Ποιός μπορεί να συμπονέσει την καρδιά ενός παιδεραστή;
Κι αν δεν ήτανε στη Λάβρα να ευλογεί ανάσταση
άλλος θέωσε τα μαύρα κι αλλουνού η σταύρωση.

Η πλατεία στο Σούλι άδεια μα ο αχός είναι βαρύς
δες λυγίζουνε οι σκύλοι κάθε τόσο αναθαρρείς.
Στο δεκάλογο του κλέφτη τον αρπάζει απ’ το λαιμό
κι αν στό Ζάλογγο δεν πέφτει κάνει η Δέσπω πόλεμο.
Σαν η ώρα της σημάνει βάφεται για να πεθάνει,
νύχτα στο διαδίκτυο κι ο ηρωισμός αυξάνει.

Κι αν ο ήλιος έχει δύσει σε πορεία νυχτερινή,
ετοιμάσου για επανάσταση,
δυο εμείς κι ένας εσύ.

Λίγο πάνω από τη Σίνα σε γωνιά ηρωική
ένας γέρος καπετάνιος ζητιανιά καραδοκεί.
Τον Κανάρη μόλις βλέπει, “με θυμάσαι Κωνσταντή;
Άλλοι δώσανε το αίμα κι άλλοι γίναν υπουργοί”.
Ο Κανάρης τον ζυγιάζει πάλι μάλλον τα χει πιεί
και με λύπη τον μεριάζει στο Ντα Κάπο να διαβεί.

Ο Μ.Λ. εξανέστη, διαφωνία στη φυλή,
κι αποχώρησε περήφανα βρίζοντας τη Λ.Μ.
Πάνε πάλι για διάσπαση ασυγκόλλητη η φυλή
Γιατί πέθανε ο Μάγος και δεν άφησε γραμμή.
Και αν τα πλοία η Λασκαρίνα πήρε για σκοπό ιερό,
τώρα είναι δηλωμένα σε νησί εξωτικό.

Κι αν ο ήλιος έχει δύσει σε πορεία νυχτερινή,
ετοιμάσου για επανάσταση, μια εγώ και μια εσύ.

Σε δωμάτιο Μυκόνου η Μαντώ ζητά να δει
απ’ την κορυφή τριγώνου κλέφτες και αμαρτωλούς μαζί
την αγάπη κάνει μίσος μου φωνάζει «τύραννε»
Τόση απόγνωση για χάρη μου ίσως και να το παράκανέ
ίσως δεν καταλαβαίνει την καινούργια ιαχή,
μοναχή το δρόμο πήρε και θα μείνει μοναχή.

Την Αγάπη δεν την νοιάζει έχει τρεις να τυραννά,
Τόση απόγνωση για χάρη της ίσως και να το παράκανα.
Μα γι αυτήν όσοι μιλήσαν σ ‘έχουν ήδη απαρνηθεί,
πάλι γερουσία χτίσαν για να σώσουν το παιδί.
Μα κι οι αντάρτες δεν πτοούνται, προτιμούν την κλεφτουριά,
με το μέτωπο να γράφει «χαίρε ψεύτρα λευτεριά».

Κι αν μου λες πως είμαστε ίσοι σ’ επιτάφια πομπή
στο υγρόκλειστο κελί μου περιστρέφω νικητής.